CONCLUSIE
Gemengde gevoelens. Dat was de slotsom. Aan de ene kant verheug ik me steeds weer op exposities van grote fotografen, vooral als die verrassingen brengen, zoals nooit eerder gezien series. In deze expositie heb ik vooral herkenning gevonden. De portretten zijn misschien te bekend uit de boeken, misschien bood het overige te weinig nieuws. Bovendien treedt na een uur vermoeidheid op. Dar wordt mede veroorzaakt door de drukte, de rust ontbreekt. Een lunchpauze verfrist weliswaar, maar de tweede ronde is door visuele verzadiging korter.
Thuis gekomen her-bekijk ik de zaterdagbijlage van de Volkskrant van 19 oktober 2019 die deels gewijd was aan deze tentoonstelling. Van de daarin opgenomen tien redelijk recente portretten heb ik alleen Carice van Houten, 2015 en Rutger Hauer, 2017 terug gevonden in Antwerpen. Vreemd, had ik verkeerde verwachtingen?
Goed om gezien te hebben, geen euforie.
En duistere zalen zijn taboe. Lees wat The Online Photographer een jaartje geleden schreef over het exposeren van foto's in het halfduister: Museum Tricks.
