Ruigte, over groei, chaos en destructie
Dit is het resultaat van een projectje dat ik met clubgenoot MarcelU deed in 2018.
1. Een niet bij naam te noemen clubgenoot drijft de spot met me zodra een struik of boom mijn foto's insluipt: Zozo, Kees wordt nog eens een echte natuurfotograaf.
Hij weet dat natuur voor mij geen onderwerp is. Lieflijke opnamen van bloemetjes en ijsvogeltjes kunnen me niet bekoren als de fotograaf er niet écht iets bijzonders mee gedaan heeft. Geen natuur voor mij dus. Natuur is gevaarlijk, zo niet dodelijk.
De foto's op deze pagina zijn geen natuuropnamen maar landschappen. Dat is een feit ;-)
Veel bomen in onze regio bleken op 8 januari 2018 niet bestand tegen de windsnelheden tot 110 km/h. Bij de Ronde Haven, aan de Kleine Lek, lagen de stammen en takken als bleke skeletdelen langs het bevroren water. In de zomer waren die niet meer terug te vinden, overwoekerd door bramen. Op andere locaties moesten we over neergestorte boomkruinen klimmen om onze fotografische tocht te kunnen vervolgen: we waanden ons buitenmensen, stadse jongens als we zijn. In onze fantasie hoorden we de wind gieren en bomen met veel geraas ter aarde storten. Wat sommigen natuur noemen is in wezen één groot destructiebedrijf.
Aan dit project hebben we veel plezier beleefd. De al dan niet reële risico's op schade aan lijf en goed werd ruimschoots gecompenseerd door de dosis beweging en frisse lucht die we hebben opgedaan op plekken waar we nog nooit geweest waren - binnen de gemeentegrenzen van Culemborg!
2. Geef nooit de werktitel van je project prijs. In ons geval werden de eerste resultaten door vrienden uitsluitend beoordeeld op ruigheid (is dit wel ruig genoeg) en niet op fotografische interesse. Uiteindelijk hebben we de werktitel gehandhaafd, we raakten er mee vergroeid.
3. Fotografisch gezien was het ruigteproject een uitdaging. Wat maakt een opname van een pluk groen een visueel interessant schouwtoneel, hoe wordt een bosperceeltje van één hectare een onneembare jungle, wanneer worden stammen een kathedraal? Hoe laat ik de illusie van een ondoordringbare ruigte in stand als mijn groenstrookje nog geen drie meter diep is, met daarachter maisvelden?
Is het überhaupt interessant wat er uit komt?
4. Laat je foto's aan veel mensen zien. Hoor meningen, haal er uit wat je kunt gebruiken en beslis zelf hoe het verder moet. In dat verband zijn we veel dank verschuldigd aan Katharina Pöhlmann. Zij gaf ons tijdens haar fotobesprekingen in het Fotografencafé Kasteel Woerden raad, suggesties en vermaningen en stuurde ons steeds weer met een vol hoofd naar huis. Op naar de volgende uitstap, de volgende selectie en het volgende resultaat. Dank Katharina!
Kees Molders
